Appel

Hallo Allemaal, Dit zal voorlopig mijn laatste post zijn op dit forum. Ik heb mijn RC24 in onderdelen verkocht. Het afgelopen jaar heb ik mijn VFR als circuitfiets gebruikt. Na in 2022 mn eerste serieuze dag te hebben gereden met mijn 17" wielen, heb ik mij samen met een vriend van me heel brutaal ingeschreven voor de racelicentie cursus van CRT. Dit is écht heel leuk om te doen. Daarnaast is het echt heel gaaf om met zo'n oud barrel mensen buitenom in te halen op volledig geprepareerde circuitfietsen. Tijdens een van de racesimulaties had ik een mooi duel met een man op een volledig geprepte GSX-R600. De baan droogde langzaam op en hij was gestart op regenbanden. Ik daarentegen reed op de fantastische alleskunners van Bridgestone, de S21. In de bochten was ik sneller op de rechte stukken kwam hij me weer voorbij. Na de sessie kwam hij naar me toe op de paddock. "Dit waren de duurste 20 minuten van mijn leven. Ik heb een gloednieuwe set regenbanden kapot gereden, omdat ik het niet kon hebben dat die kentekenplaat en knipperlichten mij buitenom kwamen in de Ramshoek." Later in het jaar zijn we met een groep naar de Bikers Classics geweest op Spa. Wat is dit een gaaf circuit zeg. Ook hier rijdt ik weer met m'n ouwe kak tussen écht dure machines. De RC30 van Fred Merkel stond naast me opgesteld in de pits bijvoorbeeld. Aan het eind van het jaar heb ik nog een circuitdag op Assen gereden. Na twee dagen op Spa te hebben gevlamt heb ik uiteindelijk mijn PR kunnen verbeteren tot 2:06.9. Dit is een gemiddelde snelheid van 130 km/h. Tijdens de 3e sessie van de dag reed ik weer op een opdrogende baan. De ene na de andere motor reed ik voorbij. Bij het ingaan van de Haarbocht (bocht 1) kon ik mooi richting het achterwiel van twee 1000 cc motoren remmen. Bij het ingaan van de Strubben kon ik mij zo positioneren dat ik ze allebei kon inhalen. Bij het opdraaien van de Veenslang kom je er dan wel weer achter hoe verbrandingsmotoren zijn ontwikkeld de afgelopen 40 jaar. Je wordt voorbijgevlogen alsof je stil staat. Helemaal plat liggend achter het ruitje ben ik volledig gefocust op mijn toerenteller. In mijn ooghoek zie ik het 150 meter bordje voorbij vliegen en kom ik omhoog om te remmen. Tot mijn grote schrik zie ik dat mijn vrienden op de 1000cc brommers al ver daarvoor zijn gaan remmen. Om niet vollebak op ze te klappen wijk ik remmend uit naar rechts. Van de droge lijn af.... In mijn beste poging om de bocht te halen rem ik mijzelf onderuit. Ik glij mooi rechtdoor, mijn motor gaat linksaf het gras in en doet en slaat één keer om, met heel veel schade tot gevolg. Terug in de box was het natuurlijk meteen starten en lopen. Stomme Honda's ook altijd. Tot zo ver mijn verhaal. Mogelijk dat er in de toekomst weer een raar VFR project op duikt. Mogelijk een RC36-2 ombouwen tot RC45 replica. Groet Allard.

Hallo Allemaal, Het is ondertussen alweer even geleden, maar ik heb een vervelend nieuwtje. Ik ben onderuit gegaan op Assen, en mijn VFR is eigenlijk afgeschreven. Na wat inventariseren ben ik tot de conclusie gekomen dat het frame en rijwielgedeelte allemaal nog recht is, en vroeg mij af of hier iemand is die interesse heeft om dit over te nemen? Over de prijs kunnen we het wel eens worden. Ik heb een ongelooflijk mooie tijd gehad met mn VFR. Veel dingen meegemaakt, en geleerd, maar het is tijd voor wat anders.

Achterbrug Zoals ik in een eerder bericht liet weten wil ik met de achterremschijf van de CBR verdergaan. Na een aantal uren op CMSNL te hebben gespendeerd kwam ik erachter dat de Honda VTR1000F dezelfde achterschijf, asdiameter en afstandsbus tussen de naaf en de remklauw bracket heeft als de CBR600f3. De achterremklauw is ook bijna hetzelfde. De enige verschillen zijn de kleur en de positie van de ontluchtingsnippel. Die is omgewisseld met de aansluiting van de remleiding. De reden dat ik naar een andere achterrem opzoek was, was dat ik geen mooie manier kon vinden om een goed ankerpunt te maken met het bracket van de CBR. Dit kan wel met het bracket van de VTR. Hieronder is de bracket te zien en het ankerpunt aan de achterbrug. Aangezien ik zelf geen aluminium kan lassen heb ik dit uit laten voeren door een kennis van mij die een metaalbewerkingsbedrijf heeft. Van mijn tweede RC24 die ellendig in de stalling staat heb ik de achterbrug genomen om klaar te maken voor gebruik. Op deze manier kan mijn eerste RC24 gewoon rollend blijven. Er is een blokje gefreesd, en aan de achterbrug gelast. Daarna is het hele spul nagemeten en nagefreesd. Hierdoor past de bracket nu spelingsvrij aan de achterbrug. Ik heb nu al gemerkt dat dit erg fijn is met met monteren en demonteren van het achterwiel. De bracket met de klauw blijf precies op zijn plek hangen in aan de achterbrug. Naast het ankerpunt heb ik ook twee busjes onder aan de achterbrug laten lassen. in deze busjes zitten bobbins gedraaid die waaraan de motor opgetild kan worden d.m.v. een paddock stand. Voor het monteren van de achterbrug had ik een weekend uitgetrokken. Dit klinkt erg ruim, maar ik had alle tijd nodig. Uiteindelijk ben ik een uurtje bezig geweest met het monteren van de nieuwe achterbrug. De rest van het weekend ben ik zoet geweest met de oude brug los te krijgen. 35 jaar aan water, zand, zout en kettingvet hebben ervoor gezorgd dat er vrijwel geen van de bouten van het linksysteem loskwamen.

Hallo allemaal, Een aantal maanden verder is redelijk veel werk verzet. De werkplaats van de Motorsportgroep in Twente is weer een aantal weken open, en ik heb een aantal dagen kunnen klussen. Ik zal de komende tijd samenvattingen geven met mijn denkstappen en de uitvoering. Onderwerpen die wil gaan behandelen zijn: - Achterbrug - Voorvork - Ketting - Stuur - Remmen Mogelijk dat er nog wat andere dingen bij komen. Groet, Appel

Bedankt allemaal voor het meedenken! Wubbes, ik heb jouw topic doorgelezen en kwam daarin de volgende afbeelding tegen. Ik kon niet 1, 2, 3, vinden of dit voor het gebruik was van de VFR remklauwbracket of die van de CBR. Na was meten van de bussen die ik zelf heb liggen kwam ik tot de conclusie dat deze afbeelding bedoeld is voor de VFR remklauw. Zelf ga ik de remklauw van de CBR gebruiken. Dit omdat ik bij de CBR wielen een nieuwe remschijf heb gekregen voor het achterwiel. Bus #1 is toevallig dezelfde bus als die in de kettingwieldrager van de CBR valt. Voor bus #2 gebruik de andere afstandsbus van de CBR. Deze hoort tussen de naaf en de bracket van de remklauw van de CBR. Voor bus #3 heb ik een afstandsbus gepakt van de achteras van de vfr. Deze is echter iets te breed. Aangezien de bus #1 en de wielnaaf hetzelfde zijn, kan ik bepalen hoeveel er van de VFR afstandbus afgedraaid moet worden. De remklauwbracket van de VFR heeft een breedte van 30 mm. Samen met de breedtes van bus #2 en #3 geeft dit een totale breedte van 54 mm aan de rechter kant van de naaf. De remklauwbracket van de CBR heeft een breedte van 21 mm. Bus #2 die ik gebruik is 13.5 mm, en de afstandbus van de VFR is 22.5 mm. Dit geeft een totale breedte van 57 mm. Er moet dus 3 mm afgedraaid worden. Dit klopt wel aardig met wat ik afgelopen najaar heb gezien toen ik aan het testpassen was. Omdat ik dus gebruik maak van de CBR achterrem moet ik iets bedenken voor het ankerpunt van de achterrem. Aangezien dit een een conversie is die vaker gedaan is er informatie beschikbaar van meerdere opties. Af fabriek zit de remklauw aan de bovenkant van de achterbrug. Er zijn ook mensen die hem aan de onderkant monteren, maar daar ben ik niet zo'n fan van. Aangezien ik m'n VFR onder alle weersomstandigheden gebruik en niet na ieder ritje m'n remklauwen ga poetsen is een bovenliggende remklauw minder geneigd om vast te gaan zitten. In het geval van een bovenliggende remklauw zijn er twee opties om de achterrem te verankeren. Optie 1: De remklauw op dezelfde manier verankeren als dit op de CBR het geval is. Dit heeft twee nadelen. Ten eerste moet er een stuk aluminium aan de achterbrug gelast worden. Dit kan ik niet zelf. En ten tweede vind ik het persoonlijk heel erg lelijk. Optie 2: De reactiestang van de VFR gebruiken. Hiervoor moet er een gat geboord worden in de bracket van de CBR en daar moet draad in getapt worden. Wat de maker van de bovenstaande foto niet heeft gedaan, is het ankerpunt van de CBR wegslijpen. Dit zou ik zelf wel doen. Ik ben zelf meer te spreken over optie 2. Ik ben ook benieuwd naar jullie mening. Verdere updates: Morgen ga ik mijn velgen ophalen bij de poedercoater, en daarna meteen banden laten monteren. Bridgestone S21's voor de mensen die daar nieuwsgierig naar zijn. Daarnaast heb ik een achtershock op de kop getikt van een RC24-II om de geometrie te kunnen corrigeren. Totdat ik weer wat geld over heb voor een volledig instelbare aftermarket shock zal ik lekker met deze gaan rijden. Groet, Appel

Bedankt voor het meedenken. Ik heb me uitvoerig ingelezen voordat ik aan dit project begon en kwam dit inderdaad tegen. In oktober heb ik een T-stuk en een kroonplaat gekocht van een RC24 II. Daarnaast kwam ik na de koop van mijn CBR erachter dat hier de binnenpoten inzaten van een CBR600F2, dus zonder cartridges. Deze heb ik toen ook gekocht. Hier later meer over. Wel ben ik inderdaad nog op zoek naar een andere achtershock. Het liefst eentje die ook in hoogte instelbaar is. Heeft een van jullie hier ervaring mee?

Bedankt voor de reacties. Ik heb ondertussen een link toegevoegd aan het oorspronkelijke bericht naar het topic over de 17 inch conversie.

Hallo Allemaal, Het gaat eindelijk beginnen! Na twee jaar aan te hebben gemodderd met de diagonaalbanden en soepstengels van vorkpoten is het dan toch eindelijk tijd voor een fatsoenlijk rijwielgedeelte. Als donorfiets heb ik gekozen voor een CBR600F3 uit 1995. De voordelen van deze fiets zijn de zwevende remschijven, de cartridge voorvork en de zes spaaks velgen. In dit topic ga ik de volgende onderwerpen behandelen: - Geometrie verandering, en aanpassen naar eigen voorkeur. - Voorvork revisie - Rem revisie - Achterbrug aanpassen - Ketting, eindoverbrenging en snelheidsmeter. Als donorfiets heb ik dus een CBR600F3 op de kop getikt. Deze heb ik vorige week tot op het frame gestript om de onderdelen die ik niet nodig heb los te kunnen verkopen. Zo heb ik met mijn studenteninkomen weer een beetje budget om onderdelen te kopen die vervangen moeten worden of ontbreken. Deze fiets heb ik in augustus van vorig jaar op de kop weten te tikken, maar door het steeds veranderen van het corona beleid heb ik maar beperkt gebruik kunnen maken van de werkplaats van de Motorsportgroep van de Universiteit Twente. Gedurende 2020 ben ik daarom zelf een heleboel gereedschap gaan verzamelen en heb ik mijn kelder omgetoverd tot een klein werkplaatsje. Hier kan ik de losse onderdelen opknappen en klaar te maken voor montage. Voor de kerstvakantie heb ik het motorblok van de CBR kunnen verkopen, waardoor het eenvoudiger werd om ervoor te kiezen om de wielen uit het frame te halen. Een frame met motorblok, zonder wielen is toch wat onhandig verplaatsen. Toen de "lockdown" eenmaal in ging stond het rollende frame echter nog in de werkplaats, waar ik helaas niet zonder toestemming bij kon. Afgelopen week heb ik een stel paddockstands meegenomen en een heleboel gereedschap en heb ik voor de deur van de werkplaats de laatste beetjes uit elkaar gaan halen. Het rijwielgedeelte is los en klaar om opgeknapt te worden. Na het strippen heb ik alles in mijn oude kleine BMW'tje geladen. Onderweg naar huis ben ik langs de lokale motorzaak gereden om mijn banden te laten demonteren. Normaal doe ik dit zelf, maar Corona. Eenmaal thuis ben ik meteen aan de slag gegaan met het maken van advertenties voor de losse onderdelen. Mijn keldertje is niet zo groot en ik heb de ruimte hard nodig om lekker te kunnen sleutelen. Dus hoe eerder het spul de deur uit is hoe beter. Toen alle CBR onderdelen eenmaal aan de kant had gelegd kon ik mij richten op het klaarmaken van de velgen voor de poedercoater. Hiervoor moeten natuurlijk de remschijven eraf en de lagers moeten eruit. Ik had nog gevraagd of ik de lagers kon laten zitten, maar kennelijk kan het lagervet gaan smelten en uit de lagers druipen tijdens het afbakken van de poedercoat. Het bedrijf waar ik de velgen heen breng heeft allemaal doppen beschikbaar om de pasvlakken voor de remschijven en lagers te beschermen. Ik heb gekozen voor de kleur "verkeerswit" ofwel RAL 9016. Dit zal er in de toekomst wel voor zorgen dat ik meer m'n velgen moet gaan poetsen, maar dat neem ik voor lief. Zwarte velgen onder de HRC kleurstelling vallen een beetje weg zoals hieronder te zien is op de foto die ik gemaakt heb tijdens het testpassen. De poedercoater vertelde mij dat het iets langer kan gaan duren dan normaal. Dit omdat de grondstoffen die gebruikt worden voor poedercoating ook gebruikt worden voor de corona vaccins. In de tussentijd heb ik genoeg andere dingen te doen dus ik vermaak me wel. Ik hoop jullie zo alvast iets aan leesvoer te hebben gegeven. Ondertussen ga ik vrolijk verder met sleutelen en zal jullie updates blijven sturen. Groet, Appel

Hallo Allemaal, In mijn vorige topic heb ik vermeld dat ik ooit een keer 17 inch wielen in mijn RC24 wilde hebben. Dit gaat nu eindelijk gebeuren. Afgelopen zomer verveelde ik me en dus ging ik een beetje scrollen op Facebook marketplace om daar rijwielgedeeltes zoeken van een CBR600F3. Uiteindelijk had ik een advertentie gevonden van een gestrand project. Dus ik de eigenaar een berichtje sturen of hij ook het rijwielgedeelte los wilde verkopen. Lang verhaal kort, nee. En dus had ik in augustus opeens een CBR. Ondertussen is de CBR volledig gestript en voor een groot deel verkocht in onderdelen. Ik heb nog het één en ander liggen, dus mocht u iets nodig hebben kunt u mij gerust berichten. Via de MotorSportgroep van de Universiteit Twente werd er een RC24 aangeboden in walgelijke staat. Ik vroeg of hij het subframe los wilde verkopen, want die van mij is net een beetje krom. Dat wilde hij mits er geen koper kwam om de hele fiets in zijn geheel op te halen. Een week later kreeg ik een berichtje dat hij de kuipen en de tank had verkocht voor het bedrag waarvoor hij de fiets had aangekocht, en vroeg of ik de rest gratis wilde hebben. Dan ga je denken wat je in godsnaam aan moet met zo'n ding. Na afgelopen week super optimistisch (i.v.m. ome Corona) een kaartje te hebben gekocht voor de Bikers Classics op Spa Francorchamps bedacht ik me het doel voor dit ralle gebakje. Opbouwen tot racefiets en mee doen met de Classic 4 hours Endurance. Dit zal zeker dit jaar nog niet lukken, en volgend jaar waarschijnlijk ook nog niet. Maar mogelijk dat deze gratis motorfiets in 2023 op de grid staat tussen onder andere RC30's. Ik ga de komende tijd twee topics bijhouden. Eén voor de conversie van mijn eerste VFR naar 17 inch wielen. En een andere met de opbouw van mijn circuitfiets. Dit voor jullie vermaak en mijn eigen naslagwerk. Groet, Appel RC24: 17 inch conversie.

Gras, Bier en Vuur (deel 2) Vrijdag Rond een uurtje of 8 word ik wakker door het geluid van een dikke twee cilinder die vertrekt. Ik kruip met m’n brakke kop de tent uit en ga eens vragen wie er zo vroeg al weg reed. Het bleek de befaamde “Schaduwspan” te zijn. De “Schaduwspan” is een Honda VT750 Shadow die ooit gekocht is voor een fles whisky. Het afgelopen jaar heeft de eigenaar, Wouter, daar zelf een zijspan voor gemaakt. Het doel hiervan was dat hij goedkoop zijn crosser mee kon nemen naar de crossbaan en naar Off The Road ritten. Ook dit weekend had hij zijn Honda XR600 mee in het span. Op de donderdag is hij er tijdens het rijden achter gekomen dat zijn onderste vorkklem gescheurd was, hij vond het daarom niet verstandig om met zijn XR verder te rijden. Vrijdag ochtend is hij dus een huurmotor gaan regelen en om een uurtje of 10 kwam hij terug met een gloednieuwe MT-07. Hij deed zijn helm af en zei “Het enige moeilijke aan deze fiets is het behouden van je rijbewijs.” Tegen een uur of 11 was ik samen met mijn rijgroepje ook klaar om te gaan rijden en Wouter wilde wel met ons mee. Om de mede kampeerders niet al te veel tot last te zijn hebben we de motoren niet warm laten draaien op de camping. We zijn direct de camping afgereden die aan de 27 zit. Dit is een mooie glooiende weg van Ettelbruck naar Esch-sur-Sûre. Langs de rivier reden we richting Ettelbruck. Lange flauwe bochten gaven ons de kans om even wakker te worden en het spul warm te rijden. Zo’n acht kilometer later gingen we rechtsaf de rivier over en de berg op richting Bourscheid waarna het gas er stevig op ging. Maar goed dat ik op de 27 m’n gesinterde remblokken al op temperatuur gebracht had, want ik had ze nodig echt nodig voor de eerste linker haarspeldbocht. Ik draai rustig de bocht door waarna ik rustig het gas opbouw tot aan de stop. Ik ben nog steeds aan het proeven wat ik wel, en vooral ook niet kan doen met 100 pk en fietsbandjes. De bergwand zit nu aan dezelfde kant als mijn uitlaat. Het gebulder van de V4 kaatst terug en zet een gigantische glimlach op m’n gezicht. De volgende haarspeld dient zich aan en tijdens het remmen en terugschakelen begint de uitlaat een beetje te pruttelen en te knallen. De glimlach wordt alleen maar groter. Nu begint het echte feest, de lange doordraaiers om het kasteel en richting het dorp. Ik ga met één bil naast het zadel zitten, stuur de bocht in, ontspan mijn bovenlichaam en de VFR doet de rest. Wat een geweldig gevoel! Het gaat steeds harder en harder tot en met de laatste doordraaier het dorp in. Aangezien ik iets te hard rij voor de bebouwde kom gooi ik in één keer m’n gas dicht en rem rustig af. De VFR geeft een flinke knal uit de uitlaat. Ik rij, nog steeds te hard, de bocht om waar toevallig het hele arsenaal van de lokale politie staat. Gelukkig waren ze allemaal erg druk met de wieler wedstrijd die op het punt stond te beginnen. Rustig rijden we door naar de volgende vallei waar ook weer een hele mooi weg ligt. Hier gaat het gas er weer lekker op. Veel blinde bochten zorgen ervoor dat de bochten extra voorzichtig genomen moeten worden. Door lang rechtuit te remmen en goed aan de buitenkant van de rijbaan te blijven zorgde ik ervoor dat ik zo vroeg mogelijk overzicht had over de bocht. Op het moment dat de weg om de hoek zichtbaar werd smeet ik de VFR de om, waarna ik zo goed als recht uit kon accelereren. Niet mooi, wel veilig en snel. De hele weg had ik de koplamp van de MT-07 in m’n spiegel. Na een paar minuten lekker te hebben geblazen stoppen we in het volgende dorpje om iedereen bij elkaar te laten komen. Eén voor één komen de andere rijders uit het groepje binnen. Totdat, op een gegeven moment, moedergans Marieke aan komt rijden. Voor haar zou Florian rijden, en die is er niet… Ik draai m’n motor om en knal ik de vallei weer in op zoek naar Florian. Na een paar bochten begin ik wat langzamer te rijden om beter te kunnen zoeken en even later zie ik wat andere motoren naast de weg staan. En ja hoor daar staat hij dan midden in het weiland. Ik zet mijn motor bij de andere motoren aan de kant van de weg en ren het weiland in, dat overigens een goede twee meter lager ligt dan de weg waardoor ik ook nog even languit lig in het lange gras. Ondanks dat de schrik er goed in zit gaat het goed met hem. Hij is tussen een boom en een paaltje doorgereden om vervolgens ook de twee meter naar beneden te springen met zijn CB-1. Na het landen in het natte gras is hij langzaam onderuit geleden. Hij hoefde alleen zijn spiegels opnieuw af te stellen hij kon weer verder. Het was een bocht waar vaker mensen de bocht uit zijn gevlogen. Bij een van de bomen in de bocht lag de neus van een Kawa Z800. Hier zaten nog een stel hele mooie LED fittingen met interne koelers in. Deze werden ook nog even netjes losgehaald van de neus en zijn meegenomen. Nadat bij iedereen de adrenaline een beetje gezakt was zijn we rustig via de supermarkt teruggereden naar de camping. Hier werden de zwembroeken aangedaan en het pils opengetrokken.

Gras, Bier en Vuur (deel 1) Ieder jaar reist er tijdens het hemelvaart weekend een natuurramp af richting Luxemburg. Deze natuurramp bestaat uit ongeveer 40 tot 50 motoren die eigendom zijn van leden van de MotorSportGroep, de studenten motorclub van de Universiteit Twente. Sportfietsen, klassiekers, ééncilinders, tweetaken, zijspannen en nog veel meer. Veel van de eigenaren van deze hoop ellende zijn de dupe van het leenstelsel waardoor de gemiddelde prijs is dan ook niet veel hoger dan de €50,- die ik voor mijn RC24 betaald heb. Je kan het je voorstellen, de mede kampeerders denken dat ze in een Mad Max film terecht zijn gekomen. Lekke en doorgerotte uitlaten, schrale tweedehands motorpakken, oliedampen (die niet alleen afkomstig zijn van de tweetakten) en gigantische kampvuren. Iedere dinsdag is er de zogenaamde “Hokavond” bij de MSG. Dit is een avond waarop er in onze werkplaats, het Hok, voornamelijk veel bier gedronken wordt, maar ook gesleuteld en geouwehoerd. De Hokavond voor het Hemelvaart weekend is het voornamelijk druk met panieksleutelaars die hun motor nog snel klaar willen stomen voor het weekend. Dit kunnen mensen zijn die niet zo veel rijden en erachter gekomen dat hun carburateurs dicht zitten na de winterstop, maar voornamelijk zijn het mensen die hun winterproject nog last minute met een rotgang in elkaar aan het drukken zijn. Er wordt dan ook wel ieder jaar door iemand inloop olie gewisseld op de camping. Dit was eigenlijk waar mijn Luxemburg weekend begon. De voorgaande maanden ben ik erg druk geweest met van alles en nog wat. Normaliter ben ik al maanden bezig met enthousiast uitkijken naar dit weekend en ben ik al eindeloos met Google Maps aan het spelen om routes plannen. Dit jaar was het anders. Ik had nog net tijd om op dinsdag avond naar het Hok te komen. Ik kwam daar om wat spullen af te leveren die ik zelf niet mee zou krijgen op de motor. Deze zouden de volgende dag naar de camping gebracht worden met een bus die ieder jaar door de vereniging wordt gehuurd. Donderdag Van het groepje waar mee we naar Luxemburg zouden rijden hadden nog een aantal mensen verplichtingen op de woensdag. Dit kwam voor mij goed uit om even rustig thuis, in Arnhem, m’n tas in te pakken. Donderdag laat in de ochtend zijn de andere mensen uit mijn rijgroepje vanuit Enschede naar Arnhem gekomen. Daar heb ik ze voorzien van koffie en zelf gekochte taart. Toen iedereen de koffie op had en er klaar voor was hebben we de motoren afgevuld, de Sena’s verbonden en zijn we naar het zuiden vertrokken. Eenmaal op de snelweg gingen we netjes in formatie rijden. Ik reed vooraan en mijn vriendin, Marieke, achteraan. Als een moedergans waakte ze over de groep. Via de Sena kon ze mij laten weten of het tempo goed en of er eventuele problemen waren. Ook kon ik aan haar vragen of we in konden halen. Als dit kon dan smeet ze haar motor de linker baan op waarna iedereen rustig in kon halen. Vlak voor de spits reden we bij Maastricht de grens met Belgie over. Het werd steeds drukker op de weg, en aangezien we een oude luchtkoeler in de vorm van een Moto Guzzi V50 Nato bij ons hadden besloot ik voor Luik de snelweg af te gaan. Daar kregen we meteen een aantal haarspelden voor onze kiezen die ons van de drukke snelweg naar het glooiende landschap van de Ardennen leidde. Na een paar keer te verdwalen zijn we bij het brandstofparadijs op de grens met Belgie en Luxemburg gestopt om te eten en te tanken. Hierna zijn we op ons dooie gemak naar Camping du Nord te Goebelsmühle gereden. De traditie bij aankomst is om op je motor te blijven zitten, een blik pils weg te harken, deze plat te stampen en hem vervolgens onder je standaard te schuiven. Een leuke, snelle en goedkope manier om een standaard onderzetter te maken voor in het gras. Nu de motor stevig staat (en ik wat minder) was het tijd om nog voor het donker mijn spullen uit de bus te halen, de tent op te zetten en wat comfortabelere kleding aan te gaan doen. Net voor het donker schoven we bij het kampvuur aan en hebben we de ervaringen van de eerste dag met elkaar gedeeld. .

Dit verhaal staat ook in mijn andere topic, maar ik post hem opnieuw om het allemaal compleet te houden. TT Experience Day Na wat kleine ritjes in het Twente land was het begin april tijd voor de TT Experience Day. Dit was mijn tweede keer op Assen, maar de eerste keer met een fiets met vermogen. Het idee van deze dag is dat je onder begeleiding van een instructeur van CRT in een treintje het TT circuit leert kennen. Van te voren werd duidelijk gemaakt dat er absoluut niet ingehaald mocht worden en dat er een maximum snelheid zou zijn van 120km/h op de rechte stukken. Rond een uurtje of elf kwamen we aan op de paddock waar we ons aan een kop koffie hielpen en ons gingen inschrijven. Na het inschrijven gingen we terug naar de Strubben, waar we de motoren geparkeerd hadden. Onder het genot van de koffie schrokken we ons wezenloos van het tempo waarmee sommige jongens de Veenslang opdraaiden, dit was grof meer dan de schappelijke 120km/h die ons beloofd was. Nadat ik m'n koffie op had moest ik me melden aan het begin van de pitsstraat. Hier werd ik ingedeeld in een groepje met een aantal "Ducatisti". Direct voor mij stond een zwarte Monster 1200 met "Terrormignoni" uitlaten warm te draaien. Voor deze brulpijp stond een 1198, een 998 en een Panigale 1199. Al deze "Ducatisti" hadden zichzelf uitgerust met Ducati uitvoeringen van Dainese eendelige pakken, en natuurlijk ook de bijbehorende Ducati uitvoering van een Arai. Je kan het je voorstellen, ik als circuit groentje op een 32 jaar oude VFR van 50 euro voelde me niet op mijn gemak. Als tweede groepje mochten we de pitsstraat uit. Het eerste rondje ging vrij tam. De beloofde 120 km/h werd gehandhaafd en de banden werden rustig warm gereden. Aan het einde van de eerste ronde begon het feest, we draaien de GT bocht uit en het gas gaat er stevig op. Met 160 op de klok kom ik over start/finish en de Ducs fietsten vrolijk bij me weg. Toen kwam het remmen voor de Haarbocht. De weken daarvoor had ik mijn huiswerk gedaan door talloze onboard video’s te kijken van circuitdagen op Assen. Van alle niveaus circuitrijders heb ik video’s bekeken om er zo achter te komen waar ik als groentje ongeveer moet gaan remmen en insturen. Dit hadden mijn Ducati rijdende vrienden voor mij duidelijk niet gedaan, want zo’n 150 meter na start finish gooide ze hun ankers van het merk Brembo uit en zat ik met 200km/h bijna achterop. Gedurende tweede ronde bleek toch echt dat het echte “all show, no go” Ducatisti waren. Tussen de ramshoek en de GT kwam de instructeur van het derde groepje mij voorbij. Hiermee vond ik dat het inhaalverbod was opgeheven. Samen met de instructeur van dit derde groepje en een RSV Mille zijn we de Ducatisti in de Ossenbroeken aan de buitenkant voorbij gegaan, om vervolgens compleet verkeerd de Strubben aan te snijden. Samen met wat vrienden hebben we na die dag de Strubben omgedoopt tot de “Struggle”. Geen van de rondes die we gereden hebben hadden we het gevoel dat die bocht nou echt goed ging. De ronde erna vond de instructeur het ook mooi geweest was weg. De RSV mille en ik bleven samen over. Op het rechte stuk reed hij bij me weg, waarna ik in de bochten weer een beetje bij kon klauteren. Voornamelijk bij meeuwenmeer kon ik goed dichterbij komen. Ik denk dat het door het 16 inch voorwiel komt waardoor het insturen met 160 km/h verdomt makkelijk gaat. Na een paar rondjes lekker doorgereden te hebben met meneer RSV kwam de zwart-wit geblokte vlag tevoorschijn. Terug op de paddock heb ik de motor weer geparkeerd bij de "Struggle" en heb ik de adrenaline even laten zakken. Toen de rust weer een beetje teruggekeerd was in m'n kop heb ik even een rondje gedaan rond de VFR. De schijven waren mooi blauw en de Dunlop Streetsmarts waren volledig in appelmoes veranderd. Na een dag veel geleerd te hebben weet ik zeker dat er nog meer circuitdagen gaan volgen. Groeten, Allard.

Hallo allemaal, Zoals veel van jullie weten heb ik afgelopen winter een RC24 op de kop getikt voor 50 hele euro's. Voor de mensen die dit gemist hebben en toch benieuwd zijn is hier het topic dat ik heb bijgehouden tijdens het sleutelen aan het oude hok. https://www.vfroc.nl/forumVFR/topic/29701-€50-rc24-project/ Anyhow, de afgelopen maanden ben ik voornamelijk druk geweest met rijden, bier drinken en nog meer rijden. (wel nuchter) In dit topic wil ik jullie bijpraten over wat ik allemaal heb meegemaakt met het rood, wit en blauwe kanon. Ik wens jullie veel leesplezier! Groet, Allard.

Hallo Allen, Fijn om te zien dat er nog steeds interesse is in mijn project. Ondertussen ben ik 11.000 km verder en ben eigenlijk alleen maar druk geweest met rijden. Ik kan zeggen dat ik groot fan ben geworden van mijn RC24. Nu dat het ’s avonds wat minder weer wordt kan ik wat meer gaan schrijven. Ik weet niet of dit de juiste deel van het forum is om dit te doen, maar het lijkt mij leuk om in meerdere berichten de afgelopen zomer met mijn VFR te beschrijven. Hieronder is in ieder geval het eerste deel te lezen. TT Experience Day Na wat kleine ritjes in het Twente land was het begin april tijd voor de TT Experience Day. Dit was mijn tweede keer op Assen, maar de eerste keer met een fiets met vermogen. Het idee van deze dag is dat je onder begeleiding van een instructeur van CRT in een treintje het TT circuit leert kennen. Van te voren werd duidelijk gemaakt dat er absoluut niet ingehaald mocht worden en dat er een maximum snelheid zou zijn van 120km/h op de rechte stukken. Rond een uurtje of elf kwamen we aan op de paddock waar we ons aan een kop koffie hielpen en ons gingen inschrijven. Na het inschrijven gingen we terug naar de Strubben, waar we de motoren geparkeerd hadden. Onder het genot van de koffie schrokken we ons wezenloos van het tempo waarmee sommige jongens de Veenslang opdraaiden, dit was grof meer dan de schappelijke 120km/h die ons beloofd was. Nadat ik m'n koffie op had moest ik me melden aan het begin van de pitsstraat. Hier werd ik ingedeeld in een groepje met een aantal "Ducatisti". Direct voor mij stond een zwarte Monster 1200 met "Terrormignoni" uitlaten warm te draaien. Voor deze brulpijp stond een 1198, een 998 en een Panigale 1199. Al deze "Ducatisti" hadden zichzelf uitgerust met Ducati uitvoeringen van Dainese eendelige pakken, en natuurlijk ook de bijbehorende Ducati uitvoering van een Arai. Je kan het je voorstellen, ik als circuit groentje op een 32 jaar oude VFR van 50 euro voelde me niet op mijn gemak. Als tweede groepje mochten we de pitsstraat uit. Het eerste rondje ging vrij tam. De beloofde 120 km/h werd gehandhaafd en de banden werden rustig warm gereden. Aan het einde van de eerste ronde begon het feest, we draaien de GT bocht uit en het gas gaat er stevig op. Met 160 op de klok kom ik over start/finish en de Ducs fietsten vrolijk bij me weg. Toen kwam het remmen voor de Haarbocht. De weken daarvoor had ik mijn huiswerk gedaan door talloze onboard video’s te kijken van circuitdagen op Assen. Van alle niveaus circuitrijders heb ik video’s bekeken om er zo achter te komen waar ik als groentje ongeveer moet gaan remmen en insturen. Dit hadden mijn Ducati rijdende vrienden voor mij duidelijk niet gedaan, want zo’n 150 meter na start finish gooide ze hun ankers van het merk Brembo uit en zat ik met 200km/h bijna achterop. Gedurende tweede ronde bleek toch echt dat het echte “all show, no go” Ducatisti waren. Tussen de ramshoek en de GT kwam de instructeur van het derde groepje mij voorbij. Hiermee vond ik dat het inhaalverbod was opgeheven. Samen met de instructeur van dit derde groepje en een RSV Mille zijn we de Ducatisti in de Ossenbroeken aan de buitenkant voorbij gegaan, om vervolgens compleet verkeerd de Strubben aan te snijden. Samen met wat vrienden hebben we na die dag de Strubben omgedoopt tot de “Struggle”. Geen van de rondes die we gereden hebben hadden we het gevoel dat die bocht nou echt goed ging. De ronde erna vond de instructeur het ook mooi geweest was weg. De RSV mille en ik bleven samen over. Op het rechte stuk reed hij bij me weg, waarna ik in de bochten weer een beetje bij kon klauteren. Voornamelijk bij meeuwenmeer kon ik goed dichterbij komen. Ik denk dat het door het 16 inch voorwiel komt waardoor het insturen met 160 km/h verdomt makkelijk gaat. Na een paar rondjes lekker doorgereden te hebben met meneer RSV kwam de zwart-wit geblokte vlag tevoorschijn. Terug op de paddock heb ik de motor weer geparkeerd bij de "Struggle" en heb ik de adrenaline even laten zakken. Toen de rust weer een beetje teruggekeerd was in m'n kop heb ik even een rondje gedaan rond de VFR. De schijven waren mooi blauw en de Dunlop Streetsmarts waren volledig in appelmoes veranderd. Na een dag veel geleerd te hebben weet ik zeker dat er nog meer circuitdagen gaan volgen. Mochten jullie meer willen lezen en vinden dat dit eventueel op een andere plek van het forum door moet gaan dan hoor ik dat graag. Groeten, Allard.

Andere dingen (niet onbelangrijk) - Remmen zitten vast - Middenbok zit vast (maar dan ook echt enorm vast) - Banden vervangen (huidige banden zijn uit 2004) - Kettingset vervangen (huidige is verroest) - Voorvork keerringen vervangen (linker keerring lekt) - Accu (momenteel zit er geen in) - Koppeling heeft geen druk - Remlicht schakelaar voorrem doet het niet - Gescheurd zadeldekje - En als laatste hangt het rechter achterknipperlicht er een beetje zielig bij. Vorige week dinsdag had ik weer een middagje vrij om lekker te gaan sleutelen. Tijd om de voorvork eens te bekijken. Omdat de middenbok alleen nog maar door middel van een grote moker uit te klappen is, en het voorwiel toch echt los van de grond moet komen, heb ik besloten gebruik te maken van een motortakel. Door een spanband een aantal keer rond de kroonplaat te wikkelen en deze vervolgens aan de haak van de takel te hangen is het gelukt om het voorwiel van de grond te krijgen. Na het schattige 16 inch voorwieltje tussen de vorkpoten weggehaald te hebben, heb ik een bokje uitgedraaid om de remklauwen en daarmee ook de remleidingen te ondersteunen. Doordat de motor nu aan haar kroonplaat is opgehangen is het niet meer mogelijk om het stuur te draaien. Dit geeft het probleem dat er erg weinig ruimte is tussen de olie koeler en de bouten van het T-stuk. Een ratel was al te groot. Na een beetje gehannes met een steeksleutel waren de vorkpoten los en kunnen we verhuizen naar de werkbank. Met een luchtsleutel heb ik de top cap en de bout waarmee de demper stang vast zit losgehaald, waarna ik ze met een gewone sleutel gecontroleerd los kon draaien. Na de stofring en de borgclip van de rechter poot verwijderd de hebben was het tijd voor de keerring. Deze kwam er met drie halen aan de binnenpoot uit. Voordat het tijd is om alles weer in elkaar te drukken moet eerst alle oude vorkolie en sludge verwijderd worden. Eerst door een paar minuutjes doorgespoeld te worden met koudontvetter, om vervolgens doorgeblazen te worden met remreiniger en perslucht. Nu de rechter poot schoon is kon deze weer in elkaar gezet worden en gevuld worden met vloeistof tot het juiste niveau. Toen was het tijd voor de boosdoener, de linker poot. De keerring die om deze poot zit was al zichtbaar lek. Na het verwijderen van de stofkap was het probleem meteen zichtbaar. De borgclip lag er scheef in, waardoor de keerring "iets" te veel bewegingsvrijheid had gekregen. Omdat de keerring dus scheef lag, had hij verrassend iets meer overtuiging nodig om los te komen dan de andere keerring. Nadat hij los was heb ik deze poot op dezelfde manier schoongemaakt als de rechter. Tijdens het vullen van deze laatste poot was ik toch wel benieuwd of dat anti duik systeem echt voelbaar was. Tijdens een paar kleine proefritjes merkte ik er minder van dan dat ik had verwacht. Voor het vullen heb ik de poot in de bankschroef ingeklemd, en heb ik het niveau afgemeten. Vervolgens heb ik met mijn linker hand de binnenpoot naar zijn uiterste stand getrokken en heb hem daar even vastgehouden. Met mijn rechterhand drukte ik de plunjer van het anti duik systeem in, en begon vervolgens weer met veel kracht de binnenpoot naar beneden te drukken. Halverwege de slag liet ik de plunjer weer los en schoot de binnenpoot door. Het werkt dus echt! Na dit korte spelen heb ook deze poot weer in elkaar gedrukt en heb ik beide poten weer door het T-stuk, de kroonplaat en de clip-ons gestoken, en heb ik vervolgens het voorwiel, de remmen en het spatbord gemonteerd. Momenteel ben ik met de laatste dingetjes bezig. - Banden en kettingset zijn onderweg. Hier ga ik komend weekend waarschijnlijk mee aan de slag. Ik heb een set Dunlop Streetsmart Arrowmax in de originele maten besteld. - Het collector stuk van mijn 4-1 uitlaat luchtdicht maken, en spuiten. Hier later meer over.